پی آر پی چیست و چه کسانی نباید پی آر پی کنند؟

پلاکت درمانی یکی از روش‌های نوین است که با بهره‌گیری از فاکتورهای رشد موجود در پلاکت‌های خون، سلول‌های فیبروبلاست و دیگر سلول‌های بنیادی، کلاژن‌سازی را تحریک می‌کند. کلاژن، ماده‌ای کلیدی برای حفظ شادابی و جوانی پوست است و با تولید کلاژن تازه، پوست به مرور زمان جوانی و جذابیت خود را باز می‌یابد. این روش، تکنیکی موثر برای درمان کم‌پشتی مو است. PRP (پلاسمای غنی از پلاکت) یک فرآیند درمانی طبیعی است که از خون فرد گرفته می‌شود.

در این روش، با استفاده از سانتریفیوژ، پلاسمای خون جدا شده و پلاکت‌ها به غلظت بالا می‌رسند. پلاکت‌ها فاکتورهای رشد طبیعی را آزاد کرده و باعث تحریک بازسازی سلولی و تولید کلاژن در بافت می‌شوند.

 اما آیا این تکنیک برای همه مناسب است؟ چه کسانی نباید پی آر پی کنند؟ با ما در این مقاله از وبلاگ دکتر احمدی همراه باشید تا پاسخ به این سوال که چه افرادی نمی‌توانند از پی ار پی استفاده کنند؟ را بررسی کنیم.

چه کسانی نباید از روش پی آر پی استفاده کنند؟

روش تزریق پی ار پی در کل روشی پرکاربرد و کم خطر است اما برای همه افراد مناسب نیست. گروه‌هایی با بیماری ها و شرایط خاص ،از جمله مهمترین موارد منع استفاده از پی آر پی عبارت‌اند از:

افرادی با شرایط پزشکی خاص

محدودیت‌های تزریق پلاسمای خونی برای شرایط خاصی که در زیر به آن ها اشاره شده باید حتما با پزشک مربوطه نیز در این باره مطرح کرد.

• افرادی که به عفونت‌های شدید یا مزمن دچار هستند.
• بیماران مبتلا به انواع سرطان (از جمله سرطان خون)
• کسانی که دارای کمبود پلاکت در خون هستند.

مبتلایان به مشکلات خونی

از دیگر کسانی که نباید پی ار پی انجام دهند عبارتند از:

• افراد دارای اختلالات عملکرد پلاکت.
• مبتلایان به ترومبوسیتوپنی (تعداد کم پلاکت خون).
• افراد مبتلا به هیپوفیبرینوژنمی (کمبود فیبرینوژن در خون).
• افراد مبتلا به عفونت زمینه ای مانند HIV یا هپاتیت C
• افراد مبتلا به بیماری های مرتبط با خون، مانند کم خونی شدید یا لوسمی

بیماری‌های متاستاتیک

در افرادی که به سرطان‌های متاستاتیک (سرطانی که به سایر بخش‌های بدن گسترش یافته است) مبتلا هستند، تزریق PRP به دلیل احتمال تحریک رشد سلول‌های سرطانی توصیه نمی‌شود.

عفونت‌های فعال

در افرادی که دچار عفونت سیستمیک (عفونت گسترده در بدن) یا عفونت موضعی در ناحیه درمان هستند، تزریق PRP می‌تواند عفونت را تشدید کند. ابتدا باید عفونت درمان شود و سپس درمان با PRP انجام گیرد.

اختلالات خونی

بیمارانی که دچار اختلالات خونی مانند ترومبوسیتوپنی شدید (کاهش تعداد پلاکت‌ها) یا سایر بیماری‌های هماتولوژیک هستند، ممکن است کاندید مناسبی برای این درمان نباشند.

بارداری و شیردهی

از آنجا که مطالعات کافی در مورد ایمنی تزریق PRP در دوران بارداری و شیردهی انجام نشده است، توصیه می‌شود زنان باردار یا شیرده از این درمان اجتناب کنند.

با استفاده از قدرت پلاکت‌ها، PRP توانایی خود را در بهبود ترمیم بافت ثابت کرده است و آن را به یک تغییر دهنده بازی در درمان آسیب‌های اسکلتی عضلانی، آرتریت و حتی در روش‌های زیبایی مانند ترمیم مو تبدیل کرده است.
ارتوپدی دانشگاه واشنگتن

افرادی با بیماری‌های مزمن

در جواب به این سوال که پی ار پی مناسب چه کسانی نیست میتوان بیماری های مزمن که بعضی از افراد به آن دچار هستنند را نام برد مانند:

• افراد با بیماری‌های مزمن کبدی مانند سیروز کبد.
• کسانی که از بیماری‌های مزمن پوستی یا اختلالات التهابی رنج می‌برند.

توصیه‌های پس از درمان

استراحت:
بیماران باید حداقل 48 ساعت پس از درمان از فعالیت‌های سنگین، ورزش یا بلند کردن اجسام سنگین خودداری کنند.

مراقبت از ناحیه درمان شده:

• استفاده از کمپرس یخ در ناحیه تزریق شده می‌تواند به کاهش تورم و التهاب کمک کند.
• از لمس یا ماساژ ناحیه درمان شده اجتناب کنید تا خطر عفونت کاهش یابد.

مصرف دارو

• بیماران باید از مصرف داروهای ضد التهابی خودداری کنند، مگر اینکه پزشک مصرف آنها را تجویز کند.
• مصرف مسکن‌های ساده مانند استامینوفن در صورت نیاز بلامانع است.

رعایت بهداشت

تمیز نگه داشتن ناحیه تزریق شده و رعایت دستورات پزشک درباره پانسمان یا مراقبت‌های دیگر، به کاهش خطر عفونت کمک می‌کند.

داروهایی که باید قبل از درمان قطع شوند:

1. داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی (NSAIDs):
   داروهایی مانند ایبوپروفن، ناپروکسن، دیکلوفناک و سایر NSAIDs باید حداقل یک هفته قبل از درمان متوقف شوند. این داروها می‌توانند با عملکرد پلاکت‌ها تداخل داشته باشند و باعث کاهش اثر درمان شوند.
2. رقیق‌کننده‌های خون:
   داروهایی مانند وارفارین، آسپیرین، کلوپیدوگرل (پلاویکس) و سایر داروهای ضد انعقاد باید تنها تحت نظارت پزشک متخصص متوقف شوند. توقف ناگهانی این داروها می‌تواند خطرات جدی ایجاد کند، بنابراین تغییر یا قطع آنها باید با بررسی دقیق انجام شود.
3. داروهای استروئیدی:
   استفاده مداوم از داروهای استروئیدی مانند پردنیزولون می‌تواند بر فرآیند بهبودی و توانایی بدن برای پاسخ به درمان تأثیر منفی بگذارد. در صورت مصرف این داروها، پزشک باید دوز آن را مدیریت کرده یا در موارد خاص استفاده از PRP را به تعویق بیندازد.
4. مکمل‌ها و ویتامین‌ها:
   برخی مکمل‌های غذایی مانند ویتامین E، امگا-3، سیر، و جینکو بیلوبا نیز ممکن است خطر خونریزی را افزایش دهند و بهتر است حداقل یک هفته قبل از درمان قطع شوند.

شرایط دیگر

• افراد با بی‌ثباتی همودینامیکی و اختلالات انعقادی.
• کسانی که به اختلالات متابولیکی دچار هستند.
• بیمارانی با انواع بیماری‌های تیروئیدی.
• افراد مبتلا به بیماری های قلبی عروقی یا سایر بیماری هایی که نیاز به مصرف داروهای رقیق کننده خون دارند

توجه به این نکته حائز اهمیت است که این لیست جامعی نیست و ممکن است افراد دیگری نیز بر اساس سابقه پزشکی فردی خود از تزریق PRP اجتناب کنند. همیشه بهتر است با یک متخصص مراقبت های بهداشتی واجد شرایط مشورت کنید تا مشخص شود که آیا تزریق PRP برای شما مناسب است یا خیر.

کاربردهای پی آر پی

برای پاسخ به این سوال که چه کسانی نباید پی آر پی کنند، ابتدا بهتر است با کاربردهای این روش بیشتر آشنا شوید. در روش PRP، فقط از پلاکت‌های خون خود فرد استفاده می‌شود و هیچ ماده خارجی به کار نمی‌رود؛ به همین دلیل، یکی از ایمن‌ترین روش‌های درمانی در جهان به شمار می‌آید.

با توجه به اینکه این روش موجب تحریک فیبروبلاست‌ها می‌شود، اثرات درمانی آن به تدریج ظاهر شده و پس از دو تا سه هفته از نخستین جلسه، اولین تغییرات مثبت قابل مشاهده خواهند بود. نتیجه مطلوب معمولاً تا پایان ماه دوم یا سوم به دست می‌آید. همچنین با انجام PRP، فرآیند بازسازی گسترده‌ای در سلول‌های ناحیه درمان آغاز می‌شود که ممکن است تا هجده ماه ادامه یابد.

با توجه به سن و شرایط پوست، ممکن است پس از یک تا دو سال به درمان مجدد نیاز پیدا کنید؛ چرا که عواملی که باعث پیری پوست می‌شوند همچنان در بدن وجود دارند. روش PRP در حوزه زیبایی برای رفع چین و چروک‌ها، کاهش سیاهی و پف زیر چشم و جوان‌سازی پوست دست به عنوان روشی بسیار مؤثر شناخته می‌شود. مهم‌ترین کاربردهای پی ار پی را می‌توان موارد زیر دانست:

• تقویت و افزایش رشد مو در سر و ابرو
• رفع چین و چروک‌های ناشی از افزایش سن
• ترمیم زخم‌های قدیمی ناشی از بریدگی یا سوختگی
• درمان اسکارهای ناشی از آکنه و آبله مرغان
• بهبود پف و چین و چروک زیر چشم
• تسریع ترمیم شکستگی‌های استخوان و ضایعات غضروفی مانند آرتروز

عوارض پی ار پی

حال که به این سوال که چه کسانی نباید پی آر پی کنند پاسخ دادیم، قصد داریم به عوارض این روش اشاره کنیم. به دلیل استفاده از پلاکت‌های خود شخص در درمان پی ار پی، بروز عوارض جانبی معمولاً نادر است. از آنجایی که بدن این پلاکت‌ها را به عنوان بخشی از سیستم خود شناسایی می‌کند، احتمال ایجاد واکنش‌های آلرژیک یا حساسیت به شدت کاهش می‌یابد. با این حال، برخی از عوارض جزئی ممکن است در محل تزریق ظاهر شوند که شامل درد، تورم، قرمزی یا خونریزی خفیف می‌شود.

 این علائم معمولاً خفیف هستند و در مدت زمان کوتاهی برطرف می‌شوند. در موارد نادری، ممکن است فرد تجربه کمی ناراحتی یا التهاب در محل تزریق داشته باشد که به طور معمول با رعایت مراقبت‌های پس از درمان به سرعت بهبود می‌یابد.

بسیاری از افراد پس از انجام PRP نیازی به استراحت طولانی ندارند و می‌توانند مدت کوتاهی پس از درمان به فعالیت‌های روزمره خود برگردند. با توجه به اینکه این روش نیاز به استفاده از مواد خارجی یا داروهای شیمیایی ندارد، سازگاری آن با بدن بالا بوده و فرد معمولاً دوران نقاهت خاصی را تجربه نمی‌کند.

در مواردی نادر، بیماران ممکن است دچار التهاب خفیف، کبودی یا قرمزی در ناحیه تزریق شوند. افراد مبتلا به بیماری‌های خودایمنی یا اختلالات ایمنی ممکن است بیشتر در معرض خطر عوارض جانبی قرار گیرند و باید با پزشک خود مشورت کنند.

جمع‌بندی

در این مقاله به بررسی این موضوع که چه کسانی نباید پی آر پی کنند پرداختیم. تکنیک پی آر پی یک روش ایمن و مؤثر برای جوان‌سازی پوست و درمان ریزش مو است که از پلاکت‌های خود فرد برای تحریک رشد سلولی و بهبود وضعیت بافت‌ها استفاده می‌کند. این روش به دلیل استفاده از مواد طبیعی بدن، معمولاً عوارض جانبی کمی دارد و به طور کلی واکنش‌های حساسیتی یا مشکلات جدی نادر است.

 پی آر پی می‌تواند برای درمان مشکلات پوستی مانند جای جوش، چین و چروک و ترمیم زخم‌ها مفید باشد. به علاوه، این درمان به دلیل عدم نیاز به استراحت طولانی و بازگشت سریع به فعالیت‌های روزمره، گزینه‌ای مناسب برای افرادی است که به دنبال یک روش درمانی کم‌عارضه و با نتایج قابل توجه هستند. مشاوره با پزشک متخصص برای تعیین نیاز فردی و میزان تأثیرگذاری این درمان ضروری است.